Dnia 18 stycznia br. Jan Paweł II ogłosił nominację 22 nowych kardynałów. Ceremonia nadania im insygniów kardynalskich została wyznaczona na 21 lutego 1998 roku, wigilię Katedry Św. Piotra.
A oto nazwiska kardynałów nominatów: Jorge A. Medina Estevez – proprefekt Kongregacji Kultu Bożego (Chile), Alberto Bovone – proprefekt Kongregacji ds. Kanonizacji (Włochy), Dario Castrillón Hoyos – proprefekt Kongregacji ds. Duchowieństwa (Kolumbia), Lorenzo Antonetti – proprzewodniczący Administracji Dziedzictwa Stolicy Apostolskiej (Wiochy), James F. Stafford – przewodniczący Papieskiej Rady ds. Laikatu (USA), Salvatore de Giorgi – arcybiskup Palermo (Włochy), Serafim Femardes de Araujo arcybiskup Belo Horizonte (Brazylia), Antonio M. Rouco Varela – arcybiskup Madrytu (Madryt), Aloysius M. Ambrozic arcybiskup Toronto (Kanada), Jean Balland arcybiskup Lyonu (Francja), Dionigi Tettamanzi arcybiskup Genui (Włochy), Polycarp Pengo arcybiskup Dar-es-Salaam (Tanzania), Christoph Schónbom, OP – arcybiskup Wiednia (Austria), Norberto Rivera Carrera – arcybiskup Meksyku (Meksyk), Francis E. George OMI – arcybiskup Chicago (USA), Paul Shan Kuo hsi SI biskup Kaohsiung (Tajwan), Adam Kozłowiecki SI – emerytowany arcybiskup Lusaki (Zambia), Giovanni Cheli – przewodniczący Papieskiej Rady ds. Migrantów i Turystyki (Włochy), Francesco Colasuonno – pierwszy nuncjusz w Rosji (Włochy), Dino Monduzzi – prefekt Domu Papieskiego (Włochy). Ponadto Papież mianował dwóch innych kardynałów, których nazwisk nie ujawnił, zachowując je in pectore.
Wśród kardynałów-nominatów był także bp Giuseppe Uhać, sekretarz Kongregacji Ewangelizacji Narodów, który zmarł nagle 18 stycznia rano.
Kardynałowie są najbliższymi współpracownikami i doradcami papieża, równocześnie kierując centralnymi dykasteriami Kurii Rzymskiej. Co jakiś czas mają miejsce spotkania kardynałów (konsystorze) dla omówienia ważnych spraw całego Kościoła, na zakończenie procesu kanonizacyjnego, dla uroczystego nadania nominatom tytułu kardynalskiego itp.
Nazwa kardynał pojawiła się w VI w. za Grzegorza Wielkiego. Od 1059 roku kardynałowie wybierają w czasie konklawe nowego papieża. Od Pawła VI udział w konklawe mogą brać kardynałowie, którzy nie przekroczyli 80 roku życia. Od XII wieku kardynałowie tworzą Święte Kolegium Kardynalskie . Początkowo kardynałów było 25, później liczba ta wzrastała wraz z rozwojem Kościoła. Określenie kardynał (od łac. cardinalis – główny), wskazuje na znaczącą rolę kardynałów w Kościele. Paweł IV (1555-1559) pierwszy podniósł liczbę kardynałów do 70, a następnie Sykstus V ustanowił (1586 r.) liczbę 70 kardynałów jako symboliczną na stałe, wzorując się na 70 mędrcach-starcach Izraela i na 70 uczniach rozesłanych przez Chrystusa.
Papież Jan XXIII w 1958 roku powiększył liczbę kardynałów do 75. Paweł VI w 1973 r. wyznaczył limit 120 kardynałów mających prawo głosu przy wyborze papieża. Jan Paweł II w Konstytucji Apostolskiej Universi Dominici gregis, ogłoszonej dnia 23 lutego 1996 roku, przypomniał, że jedynymi elektorami są kardynałowie w maksymalnej liczbie 120.
Kolegium Kardynalskie liczyło w 1995 r. 158 członków, a na początku br. jest ich 166. Kardynałowie są wybierani spośród wszystkich narodów. Nazywa się ich czasem książętami Kościoła. Zazwyczaj godność kardynalską otrzymują biskupi, ale nie zawsze. Ksiądz w przypadku nominacji na kardynała powinien przyjąć sakrę biskupią, ale i w tym przypadku zdarzają się wyjątki.
W Kolegium kardynalskim istnieją trzy stopnie jego członków:
Kardynałowie-biskup – są proboszczami kościołów tytularnych blisko Rzymu, a więc w Ostii, Palestrinie, Porto-Santa Rufina, Albano, Velletri-Segni, Frascati… Kardynałowie ci pracują w centralnej administracji kościelnej. Do kardynałów-biskupów należy także patriarcha antiocheński maronitów, Sfeir Nasrallah Pierre, oraz dwaj patriarchowie rytu wschodniego, w jedności z Rzymem: Myroslav Lubachivsky, arcybiskup Lwowa i Padiyara Antony abp emerytowany Emakulam-Angamaly rytu syro-malabarskiego (Indie).
Kardynałowie-prezbiterzy jak również kardynałowie-diakoni są biskupami diecezji poza Rzymem, przy czym kardynałowie-diakoni pracują w na stałe w Kurii Rzymskiej.
165 żyjących kardynałów pochodzi z 62 krajów; wśród nich jest 43 liczących ponad 80 lat. Jan Paweł II mianował dotąd 136 kardynałów, w tym 2 in pektore; 30 pochodzi z nominacji papieża Pawła VI, a 2 z nominacji Jana XXIII. Tych, którzy posiadają elektorski głos jest obecnie 123. Liczba kardynałów z poszczególnych kontynentów: Ameryka 37, Europa (z wyjątkiem Włoch) 34,Azja 14, Afryka 12, Oceania 4 oraz Włochy 22. Wśród kardynałów jest 6 Polaków: J. Glemp, F. Macharski, H. Gulbinowicz, A. Deskur, K. Świątek (Białoruś) i A. Kozłowiecki (Zambia).
Kolor uroczystych szat kardynałów jest purpurowy i oznacza symbolicznie gotowość przelania krwi za Kościół. Oznakami godności kardynalskiej są: biret (kapelusz, którego używano do 1969r.) piuska i sutanna. Kardynałom przysługuje tytuł „Eminencja”. Mogą oni nosić też zwyczajną czarną oblamowaną sutannę i czerwony pas. Wśród 22 wyróżnionych zaszczytnym tytułem kardynała znajdują się szczególnie bliskie nam dwie osoby: Arcybiskup Chicago, Francis Eugene George, OMI (oblat), duszpasterz drugiej największej archidiecezji w USA, oraz były Arcybiskup Lusaki (stolica Zambii), polski jezuita Adam Kozłowiecki, SJ, afrykański misjonarz pracujący tam od 1946 r.
Kardynał Francis Eugene George, OMI urodził się 16 I 1937 r. w Chicago. Wstąpił do Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanego Poczęcia 14 VIII 1957 r. Na kapłana został wyświęcony 21 XII 1963 r. w kościele św. Pascala w Chicago. Studiował na Uniwersytecie w Ottawie, w Kanadzie, a następnie na Katolickim Uniwersytecie w Washingtonie, DC. Doktorat uzyskał na Uniwersytecie w Nowym Orleanie w 1970 r. Wykładał na Creighton University w Omaha, w Nebrasce. Był prowincjałem oblatów (1973-74), a następnie generalnym wikariuszem zgromadzenia w Rzymie (1974-86). Tam też otrzymał drugi doktorat z teologii w 1988 r. na Papieskim Uniwersytecie Urbaniana. 10 VII 1990 r. został mianowany biskupem diecezji Yakima, w stanie Washington, a 30 IV 1996 r. arcybiskupem Portland w stanie Oregon, skąd Jan Paweł II powołał go na arcybiskupa Chicago (8 IV ub. r.) po śmierci kardynała Józefa Bemardina. Kierownictwo archidiecezji objął 7 maja tegoż roku. Kardynał George szybko dał się poznać jako oddany duszpasterz i troskliwy opiekun ludzi niepełnosprawnych.
Kardynał Adam Kozłowiecki, SJ urodził się w 1911 roku w Hucie Komorowskiej w diecezji Sandomierskiej. Był wychowankiem konwiktu igimnazjum chyrowskiego prowadzonego przez jezuitów. Do zakonu, Towarzystwa Jezusowego wstąpił w 1929 r. w Starej Wsi koło Krosna. Po studiach filozofii i teologii otrzymał święcenia kapłańskie w roku 1937 w Lublinie. W 1939 r. został aresztowany przez gestapo w Krakowie i spędził całą wojnę w więzieniach: na Montelupich w Krakowie, w Wiśniczu, a następnie w Auschwitz i Dachau. Po uwolnieniu z obozu w 1945 r. wyjechał do Rzymu, a w roku 1946 zgłosił się na misje do Rodezji Północnej (obecnie Zambia). W latach 1948-50 był przełożonym misji Kasisi, a następnie (1950-55) pełnił obowiązki administratora apostolskiego diecezji Lusaka, gdzie od Piusa XII otrzymał sakrę biskupią (1955) i nominację na pierwszego biskupa Lusaki, stolicy Zambii. W 1959 roku Jan XXIII mianował go pierwszym metropolitą nowo powstałej archidiecezji w Lusace. Przez cały czas swej misyjnej pracy odznaczał się troską o równouprawnienie rasowe. Był uczestnikiem obrad Soboru Watykańskiego II. W 1969 r. zrezygnował z urzędu arcybiskupa na rzecz Afrykańczyka Emanuela Milingo, podejmując odtąd pracę zwykłego misjonarza w Chingombe i na innych trudnych placówkach misyjnych w Zambii.
Praca abpa Kozłowieckiego podejmowana z zespołem misjonarzy przyczyniła się wydatnie do rozwoju duchowego Kościoła katolickiego w tym kraju. Wiele uwagi poświęcał należytemu przygotowaniu ludzi dorosłych do chrztu świętego, wprowadzał reformy liturgiczne, zakładał liczne organizacje kościelne. Z jego inicjatywy wprowadzono stałe duszpasterstwo w szpitalach i więzieniach oraz lekcje religii w szkołach państwowych i międzywyznaniowych. Czasami całymi tygodniami przebywał w wioskach murzyńskich ewangelizując miejscową ludność. Pod jego kierownictwem rozpoczęto także pracę duszpasterską wśród Polonii zambijskiej, urządzając dla niej spotkania i rekolekcje. W uznaniu pracy społeczno-misyjnej był wielokrotnie odznaczany zambijskimi orderami.
Trud tego zacnego kapłana, misjonarza, biskupa i nowego kardynała jest wielkim wkładem do misyjnej pracy jezuitów polskich w Zambii, którą prowadzą tam od 1912 r. Obecnie kardynał Kozłowiecki nadal mieszka i pracuje w małej miejscowości Mpunde koło Kabwe, jako zwyczajny misjonarz. Arcybiskup Adam Kozłowiecki opublikował swoje wspomnienia z obozów koncentracyjnych i z pracy misyjnej w książkach: „Ucisk i strapienie”, WAM, 1967 i 1995, a także „Listy z misyjnego frontu” WAM, 1978. Od swego uwięzienia po raz pierwszy odwiedził Polskę w roku 1970, zaś w 9 lat później uczestniczył w I papieskiej pielgrzymce do Ojczyzny. W 1987 r. poświęcił kościół w rodzinnej Hucie Komorowskiej, zbudowany na miejscu dworku szlacheckiego, w którym się urodził. W 1997 r. wziął udział w Kongresie Eucharystycznym i V papieskiej pielgrzymce do Polski. Dnia 14 VI 1997 na wniosek Rady Gminnej otrzymał honorowy tytuł obywatela Majdanu Królewskiego. Obecnie liczy 87 lat, cieszy się dobrym zdrowiem i z oddaniem pracuje na spalonej słońcem ziemi zambijskiej. Jego zawołanie w herbie brzmi: In Nomine Domini – w Imię Pana. Od dawna zwano go biskupem, który „nie kłaniał się fioletom”. Wieść o purpurowym kardynalskim birecie zaskoczyła go w buszu – ucieszyła, ale nie zakłóciło to jego misyjnej pracy.